Hier is het teken, het kenmerk van de christen. Geen uiterlijke insigne, maar een hart dat door de liefde is getransformeerd. Liefde is Gods handtekening. Jezus vraagt ons niet zomaar liefde te geven, maar om zijn liefde: een liefde die de voeten wast, die verraders vergeeft, die wie fouten maakt niet veroordeelt maar opricht, die zichzelf geeft tot de laatste druppel. Een concrete liefde. Want ware liefde is geen theorie, het is praktijk. Het is geen emotie, het is een beslissing.
En deze liefde heeft geen megafoon nodig om gehoord te worden, want wanneer ze echt wordt geleefd, spreekt ze voor zichzelf. De eerste christelijke gemeenschap had geen kathedralen of sociale mediakanalen, maar had liefde. En dat was genoeg! Tertullianus vertelt ons dat de heidenen in de tweede eeuw zeiden: “Kijk hoe ze van elkaar houden!” Niet: “wat preken ze goed”, maar: “hoezeer houden ze van elkaar.”
Vandaag, in een lawaaierige wereld die moe is van woorden, zoeken mensen ogen die met vriendelijkheid kijken, handen die helpen zonder te oordelen en levens die het Evangelie weerspiegelen. Getuigen van de verrijzenis, niet alleen leraren. Laten we terugkeren naar de essentie van het Evangelie: een gemeenschap zijn die wordt herkend, niet om wat ze bezit of zegt, maar om haar liefde.