Het is een toneel van grote vreugde.  In het huis van Zacharias bevalt Elizabeth, die onvruchtbaar was, van Johannes, “Voor God is niets onmogelijk”(Lukas 1, 37). Buren en verwanten verheugen zich “omdat de Here zo goed voor haar was geweest.” (Lc 1,58).  En als ze op het punt staan ​​het kind te besnijden, zouden ze hem volgens goede gebruiken Zacharias willen noemen, net als zijn vader.  Elizabeth resoluut “Nee! Hij moet Johannes heten.” (Lukas 1, 60).  Verbazing bij iedereen, want de naam was ongewoon en geen van de familieleden had hem meegebracht. Maar de verbazing wordt nog groter omdat ze het aan Zaccaria vragen, doofstom na zijn ervaring van ongeloof, en hij schrijft op een tablet: “Zijn naam is Johannes”.

 Er is iets te begrijpen, zich verdiepend in de betekenis van de tekst en van de naam John, wat “Gods genade” betekent.  Het gaat erom dat als men gelooft, als men zich aan God overgeeft, zelfs in de duisternis van onverschilligheid waarin men leeft, dan “God is genadig”. Als een persoon niet gelooft, dat wil zeggen, hij maakt altijd bezwaren, zelfs tegen wat God toestaat in zijn eigen geschiedenis en in de geschiedenis van anderen, dan trekt hij zich terug in zichzelf en staat hij niet toe dat “Gods barmhartigheid in hem werkt”. Daarom is er zoveel duisternis om ons heen!