De discipelen waren verzameld, niet alleen achter gesloten deuren, maar achter de gesloten deuren van zichzelf.
Bang, aarzelend, verloren in hun vragen en spijt. Hun droom van roem viel in duigen en hun zelfvertrouwen was een puinhoop.
Ze zijn net als velen van ons vandaag de dag…
Wanneer we verbijsterd zijn door een mislukking, een verraad dat we hebben gepleegd of een zwakte die we niet durven te benoemen. En in deze duisternis, in het midden van chaos en tegenstrijdige emoties, komt Jezus binnen.
Hij klopt niet op de deur… maar staat in het midden aanwezig.
Zijn eerste woord is geen verwijt, noch een berisping, maar: “Vrede zij u.”
Jezus komt niet om ons te herinneren aan onze fouten, en hij opent ook niet de wonden van het verleden om de pijn ervan te vergroten. Nee, hij komt om ons vrede te geven…
Vrede die niet afhankelijk is van wat wij hebben gedaan, maar van Zijn onveranderlijke liefde. Een vrede die niet gekocht kan worden, maar die gegeven wordt door Hem die uit de dood is opgestaan.
Hij weet dat de angstige en twijfelende mensen geen berisping nodig hebben, maar juist een aanwezigheid die hen veiligheid en vrede geeft.