Menu
موعظة احد زيارة والدة الله إلى إليشباع للاب سعدي خضر
"فقالَت مَريَم: تُعَظِّمُ الرَّبَّ نَفْسي وتَبْتَهِجُ روحي بِاللهِ مُخَلِّصي لأَنَّه نَظَرَ إِلى أَمَتِه الوَضيعة. " (لوقا 46:1-48)
"En Maria sprak: 'Mijn hart prijst hoog de Heer, van vreugde juicht mijn geest om God mijn redder: daar Hij welwillend neerzag op de kleinheid zijner dienstmaagd." (Lucas 1, 46-48)
Deze woorden die Maria uitsprak, zijn niet slechts een geestelijk lied, maar een venster dat ons het geheim van de weg naar God toont.
Voordat Maria geëerd werd, voordat haar naam door de generaties heen verheven werd, was er één principe in haar hart: nederigheid.
Ze zei niet: “Ik heb het verdiend… Ik begrijp… Ik heb gedaan…”
Maar ze zei: “De Heer zag… De Heer deed… De Heer koos.”
Dit leert ons dat nederigheid geen zwakte is, noch een gebrek aan zelfwaarde, maar een ware kennis van onze plaats voor God: wij zijn geliefd, ja… maar we hebben voortdurend Zijn genade nodig.
Onze wereld vandaag dwingt ons vaak om onszelf te verheffen en het “ik” te laten groeien: wanneer we met anderen spreken zeggen we: “Ik begrijp… Ik beslis… Ik heb altijd gelijk.”
Wanneer dit “ik” in ons hart opblaast, begint het probleem, want dan sluiten we de deur voor genade, worden we trots en beginnen we anderen te beoordelen in plaats van ze met liefde en vrede te bekijken.
De nederige mens daarentegen opent zijn hart voor Gods woord, zodat het in hem vruchtbare grond wordt die vreugde en zegen voortbrengt.
Daarom zei Maria: “De Almachtige heeft grote dingen aan mij gedaan,” want de nederige ziet Gods hand in zijn leven, terwijl de trotse alleen zichzelf ziet.
Maria beperkte zich niet tot woorden, maar ging naar Elisabet en bleef drie maanden bij haar.
Liefde is geen vluchtig bezoek, noch een onderzoek naar de fouten van anderen, maar een aanwezigheid die vrede brengt en vreugde zaait.
Laten we ons voor God plaatsen en oprecht vragen: Hoe vaak heeft God voor mij de deur van nederigheid geopend, en heb ik deze gesloten door vast te houden aan mijn trots?
Hoe vaak heb ik anderen bezocht terwijl mijn hart gevuld was met oordeel in plaats van vrede en vreugde?
Het is het nederige hart dat God verhoogt.
Laten we onze harten maken zoals het hart van Maria: eenvoudig, zachtmoedig, open voor Gods genade.
En laten we bidden, zeggende:
Heer, leer ons de huizen binnen te gaan met vrede, de mensen te bekijken met nederigheid, en overal waar we komen een bron van vreugde te zijn. Amen.
إِنَّ هٰذِهِ الكَلِمَاتِ الَّتِي رَفَعَتْهَا مَرْيَمُ لَيْسَتْ مُجَرَّدَ نَشِيدٍ رُوحِيٍّ، بَلْ نَافِذَةٌ تُظْهِرُ لَنَا سِرَّ الطَّرِيقِ إِلَى اللهِ.
فَقَبْلَ أَنْ تُكَرَّمَ مَرْيَمُ، وَقَبْلَ أَنْ يَرْتَفِعَ اسْمُهَا بَيْنَ الأَجْيَالِ، كَانَ فِي قَلْبِهَا مَبْدَأٌ وَاحِدٌ: إلاّ وهو التَّوَاضُعِ.
لَمْ تَقُلْ: «أَنَا اسْتَحْقَقْتُ… أَنَا فَهِمْتُ… أَنَا صَنَعْتُ…»
بَلْ قَالَتْ: «الرَّبُّ نَظَرَ… الرَّبُّ صَنَعَ… الرَّبُّ اخْتَارَ».
وَهٰذَا يُعَلِّمُنَا أَنَّ التَّوَاضُعَ لَيْسَ ضَعْفاً، وَلَا انْتِقَاصاً مِنَ الذَّاتِ، بَلْ هُوَ مَعْرِفَةٌ حَقِيقِيَّةٌ بِمَكَانِنَا أَمَامَ اللهِ: نَحْنُ مَحْبُوبُونَ، نَعَمْ… وَلَكِنَّنَا مُحْتَاجُونَ دَائِمًا إِلَى نِعْمَتِهِ.
أَمَّا عَالَمُنَا اليَوْمَ فَيَدْفَعُنَا لِتَعْظِيمِ ذَوَاتِنَا وَتَكْبِيرِ «الأَنَا»: فعندما نتكلم مع الآخرين نقول «أَنَا أَفْهَمُ… أَنَا أُقَرِّرُ… أَنَا دَائِمًا عَلَى حَقٍّ».
وَعِنْدَمَا تَتَضَخَّمُ هذه «الأَنَا» فِي قُلُوبِنَا هنا تبدأ المشكلة، لانه نُغْلِقُ بَابَ النِّعْمَةِ، ونَتَكبَر وَنَبْدَأُ نَنْظُرُ إِلَى الآخَرِينَ بِالنَّقْدِ وَالإِدَانَةِ، بَدَلاً مِنْ أَنْ نَنْظُرَ إِلَيْهِمْ بِمَحَبَّةٍ وَسَلَامٍ.
أَمَّا الإِنْسَانُ المُتَوَاضِعُ، فَهُوَ الَّذِي يَفْتَحُ قَلْبَهُ لِكَلِمَةِ اللهِ، فَتُصْبِحُ فِيهِ كَالأَرْضِ الصَّالِحَةِ تُنْبِتُ فَرَحًا وَبَرَكَةً.
وَلِذٰلِكَ قَالَتْ مَرْيَمُ: «القَدِيرُ صَنَعَ إِلَيَّ أُمُوراً عَظِيمَةً»، لأَنَّ المُتَوَاضِعَ يَرَى يَدَ اللهِ فِي حَيَاتِهِ، أَمَّا المُتَكَبِّرُ فَلَا يَرَى إِلَّا نَفْسَهُ.
وَلَمْ تَكْتَفِ مَرْيَمُ بِالكَلِمَاتِ، بَلْ ذَهَبَتْ إِلَى أَلِيصَابَاتَ، وَمَكَثَتْ عِنْدَهَا ثَلَاثَةَ أَشْهُرٍ.
فَالمَحَبَّةُ لَيْسَتْ زِيَارَةً عَابِرَةً، وَلَا نَظْرَةَ تَفْتِيشٍ عَنْ أَخْطَاءِ الآخَرِينَ، بَلْ هِيَ حُضُورٌ يَحْمِلُ السَّلَامَ وَيَزْرَعُ الفَرَحَ.
فَلْنَضَعْ أَنْفُسَنَا أَمَامَ اللهِ وَنَسْأَلْ بِصِدْقٍ:
كَمْ مَرَّةً فَتَحَ اللهُ لِي بَابَ التَّوَاضُعِ، فَأَغْلَقْتُهُ بِتَشَبُّثِي بِكِبْرِيَائِي؟
وَكَمْ مَرَّةً زُرْتُ الآخَرِينَ وَقَلْبِي مَشْغُولٌ بِالإِدَانَةِ بَدَلاً مِنْ أَنْ يَكُونَ مُمْتَلِئًا سَلَاماً وَفَرَحاً؟
إِنَّ القَلْبَ المُتَضع هُوَ الَّذِي يَرْفَعُهُ اللهُ.
فَلْنَجْعَلْ قُلُوبَنَا مِثْلَ قَلْبِ مَرْيَمَ: بَسِيطَةً، وَدِيعَةً، مُنْفَتِحَةً لِنِعَمِ اللهِ.
وَنُصَلِّي قَائِلِينَ: يَا رَبُّ، عَلِّمْنَا أَنْ نَدْخُلَ البُيُوتَ بِسَلَامٍ، وَأَنْ نَنْظُرَ إِلَى النَّاسِ بِتَوَاضُعٍ، وَأَنْ نَكُونَ سَبَبَ فَرَحٍ فِي كُلِّ مَكَانٍ نَذْهَبُ إِلَيْهِ. آمِينَ.
الاب سعدي خضر
راعي كنيسة مار يوحنا الرسول في هولندا